bu güneşin altını ben söndürmedim. okul şirket vb kurumların flamaları fırtınalar koparcasına uçarken ben avcının uçarıyı iyi vuranı, hayır o kızları ben vurmadım. bu sigaraları ben böyle yarım söndürmedim. yapmurların altını ben yapmadım. şimşeklerin ateşini hayır ben çakmadım. yağmur böylesine meyhanelere yağarken, ben sokak lambalarından duran çiseltileri seyretmedim. böbrekleri dökülürken bira içen adamların, ben içimdeki taşları düşürmedim. içimdeki pezevenk ahengi paragraflara döşemedim. bademlere payam diyen de üstelik ben değildim. pencerenin perdesi uçmaktan bir yere takıalcak da takıldığı şeyi kırıp dökecek diye pek kaygılanılmadı burada. babam bana mail attığında, yanında çalışan haşarı çaycının o maili bana gönderdiğini bilecek kapasiteye sahiptim çünkü babam f klavyeli daktilo neslinden geliyordu. ben o ışılı, ben o ışıkı, ben o ışını, ben o yanan hiçbir şeyi söndürmedim, enerjisi tükensindi de dünyanın, ama yeter ki yansındı.