günaydın. merhaba. yıllar önce yine bu saatlerde, işe erken gitmek hep adetim olmuştur. kimseler gelmeden ben gidip sigaramı kahvemi içip dünyayı düşüneceğim, yeni bir dünya kurgumun içine sigara külü döküp dumanını endüstriyel dünyanın ciğerlerine üfleyeceğim. yani böyle bir zihniyetim var idi. bu nedenle sabah erkenden kalkar, kahvaltımı yapar ve işbaşı saaatinden 45 dk. önce fabrikada olurdum. ben fabrika insanıyım, üretim insanıyım, primitif bir gelenekten gelmekteyim. patronumu sevmem ama sevmen için tek sebep ver deseler; perakende zincirleri, avmler açmak ya da sadece müteahhitlik yapmak yerine üretimde inat etmesi diyebilirdim. her neyse, yine bu işe erken gittiğim sabahlarda, laboratuarda gece vardiyasından kalan ö adlı bir çocuk vardı, sabah ben gider gitmez bu şarkıyı açardı, bilirdik ki bu yönümüz ortaktı. evli, civciv sarısı, çöp gibi bir kızı severdi. ben kimi severdim hatırlamıyorum, zaten yoktular (cuhh). bu şarkıyla o evine yollanırdı, ben işime. çok severdim. sevdiğim her şeyi çok severdim. bu şarkıyı da, işimi de, o kızı da.