inanılır gibi

parmaklarımdan -saydım- üç tanesi yıllardır arjantin bardakların kulplarını yüzük niyetine kullanıyor. kâh sağ elime kâh sol elime, bir nişanlıyız bir evli, bir dargınız bir barışık. kendimi her gün koşu bantlarında saatlerce koşup da bi yere varamayan kaplumbağalar gibi. kendimi bi benzetiyorum bi benzetiyorum sorma. sivilce bahanesiyle üç haftadır kes(e)mediğim sakallarımı bugün bir uyarı neticesinde kesmek durumunda kalınca bu beni depresyona sevketti. heidi'nin dedesine benzememe şunun şurasında ne kalmıştı. modena'dan bir kız sevdim, sattı bana çocukluğunu.

rüyalar geçer gemilerimden, allı pullu.
gemiler geçer derilerimden, yüzer de geçerler.

mart mı çarptı dedi, neyi kaset etti (fiyuvv). istanbul'a mı gideceksin, dedi. o nerden çıktı, nasıl bildin, dedim. şamanım ben, dedi. amaaan, dedim. izmir'de kaldığın için seni linç ediyorlardı, istanbul'a git diye bağırıyorlardı, dedi. nasıl gördün bunları, şeklinde şaşırdım. hayır yerleşmek yok, bir hafta izin alıp gidip döneceğim, diye gerçekleştirdim rüyasını. ... nitekim kirpi beslemiş adamım. ... yine arabada yattım dün gece, ondokuz yaşındaki gençler gibi, zıvanadan çıktım sanki. içip içip su boylarında sızıp kalan rahmetli geldi aklıma sabah uyandığımda.

sonra her şeyin üzerine limon sıktım. her şey çok güzel oldu.