biz sevdiğimiz şairlerin ölüm/doğum dönümlerinde onları ananlardanız.  didem madak'ı ilk okuduğum gün yıllar 22 mayıs 2007'yi gösteriyordu. 22 mayıs o zamana kadar mustafa'nın doğumgününden başka bir önem taşımıyordu benim için. ondan iki sene sonra 22 mayıs yine başka bir mustafa'nın doğumgünü olarak önemini çatallayacaktı. biri ankara'da diğeri istanbul'da yaşayan, birbirini çok sevmesini umduğum bu iki mustafa'yı tanıştırdığımda aralarında doğmayan olumlu cereyan bana dünyanın bazen ne kadar da ankara olduğunu gösterebilecekti. tesadüf ki bugün günübirlik ankara ziyareti ettim de döndüm. her neyse, konuma dönüyorum,

bugün didem madak'ın ölümü. 22 mayıs 2007'de onu bana tanıştıran şiir, "ay ışıl'a sığınmıştı" başlıklı şiiriydi, hatta aynı gün bunu ışıl'a da göndermiştim. sonra ki sevdikçe sevdim. onunla iki sene aynı şehirde olduğumu bilseydim, bilmem ki kapısına gider, abla şuraya bi çizik atsana, der miydim.

okuyunuz lütfen.

türk şiirinde ondan sonra geçen hiçbir çocukluk bahsi ve kullanılan hiçbir ah ünlemi muhatabım değildir. şimdi buraya alıntı yapmayacağım. ne mutlu bana ki üç kitabının da ilk baskılarına sahibim. ne mutsuz bana ki kitaplarının hiçbiri yanımda değil ve yeni baskılarını tekrar satın almak durumunda kaldım.

biz aşktan n'anlarız bayım.