Yani, yıllar önce burası vasıtasıyla bir arkadaşla tanışmıştım. 2011 olsa gerek. Balıkesir'de, Akçay'da denize ayaklarımızı uzatmış, Hasanboğuldu'ya çıkmış idik. Kaldığım otelin kartviziti rastgeldi iş değiştirirken kartvizitleri atarken sıralarken arşivlerken. Sonra günler geçti, Corona günleri geldi çatdı. O arkadaşımın müdhiş bir hazırlığı vardı. Kendisini en iptidai şartlarda yaşamağa hazırlıyordu. Doğada bir başına kalırsa nasıl yer ne içer nasıl hayatta kalır, her daim bunların provalarını yapıyordu. Bense cebi yeni para görmeğe başlamış bir beyaz yakalı olarak anlam veremiyordum o zamanlar. Ama anlamağa çalışıyordum. Benim hayatta tek takdir etdiğim özelliğim anlamağa çalışmak oldu, üstelik buna çalışmam gerekmeksizin, yani otomatik bir refleks. Empati, her daim empati. Mahcubiyet azizim, mahcubiyet, ota boka mahcubiyet. Şimdi, dünya böyle bir hale bürünmüşken, hâlâ bir beyaz yakalı olarak ben o arkadaşımın üzerine uğraştığı şeyin kıymetini anlamış bulunuyorum. Şu an ne durumdadır, yaşıyor mudur, survive ediyor mudur tabiri gelmişken, bilemiyorum ama en azından o şartlara uyum sağlamak* konusunda kendimizi hazır hissetmenin** önemini anlamış bulunuyorum.

*Adaptasyonla uyum sağlamak aynı şey değil.
**Yaşamağa devam etmek için değil.