beni kimse bilmez ama hani bilenler bilir diye bir laf vardır, yeri geldi diye söylüyorum; bilenler bilir, ben sabah dinlenmiş olarak, daha doğrusu şöyle kafadan bi sekiz saat uyuyup ayılmış olarak uyanır da kendimi herhangi bir yere gitmek ya da herhangi bir şey yapmak zorunda hissetmeden kahvaltının ardından içeceğim kahveyi düşünmenin keyfini yaşar da bilgisayarımı açarsam, o gün benden bir yazı çıkabilir. ama bu günlerde öyle bir gün yaşamadım, mıyorum.

cuma akşamı gittiğim barda, oturduğum verandada içerden hafifçe eşlik eden müziğin sesine kulak kesildiğimde bu şarkının çaldığını duydum. bunu biliyor musun? dedim. evet dedim. nothing compares to you. en çok da jimmy scott yorumunu severlerdi hani ağır abiler ablalar. ama ben pop deyip geçmiştim o yıllarda. cuma akşamı bi güzel bi güzel geldi bana bu şarkı, eve gidince dinleyim dedim, ama eve değil otele yöneldim. sonra unutmuşum. bugün sabah işe gittiğimde, işyerinde hiç ummadığım umumi bilgisayardan bu şarkı yükseldi, nasıl yani dedim. şaşırdım ve aşık oldum. aşık olmanın çeşitli görünmez sebepleri vardır malum, şaşırmak da bunlardan biridir, ben daha çok bunu tercih ederim. şaşırdım ve aşık oldum. olur ara sıra. işyerinde müzik dinlemek pek bana uygun değil, en azından şu anki işyerimde. sonra öğle arasının hayalini kurdum, bir an önce daireme gideyim de şu şarkıyı bi hakkını vere vere dinleyim. aynen de sözümü tuttum. rahat birkaç gün götürür beni, sonra bi daha düşünürüz.

sence de öyle değil mi? insan dediğin bol bol sadede gelmeli. insan dediğin saudade'e gelmeli. kızın adı saadet, yeni koydum. sevdim olmadı, sevildim olmadı. beni yan bardan gönderdiler, yan bar, yancı bar, yanki bar, yankee zulu iyi filmdi, hatta bu yüzden bundan yıllar yıllar önce icq nicklerimden biri zulu olmuştu, zulu da güzel isim hani. bi müzik grubum olsaydı adını baba zulu koyardık belki.