bildiğim tek yarıentelektüel sokağında alsancak'ın, gemgenç bir hevesle yeni aldığım dergileri süreli yayınları karıştırıyorum. dershane molası vermiş gençler yemek yiyor bolca bu sokakta ve salata. yüpyüksek yümyüksek yükyüksek topukuklarıyla genç kızlar, ne ki yürümeyi bilmiyorlar aparnavut kaldırımlarda. hiçkadın düşmedi hiç kadın kaldırmadım bu sokakta. dar kot pantolonlardan taşan yağlar gizlenmeye değer bulunmuyorlar. ben gizliyorum şehvetsiz, vücudumun tek on yaşındaki organları olan gözlerimi. geri kalan yerlerim otuziki tekmili birden otuziki yaşlarında. bir karasinek musallat oluyor başıma, olunca unutuyorum naifliğe dair bildiğim ne varsa. neden ben diyorum. neden bunca insan arasında neden ben kapkara sinek. yeterince pekişiyor sanırım sinirim bir sinek bile yüzünden. kahvemi yudumlamak için kafamı kaldırımımla birlikte yapayalnız bir çift ayakkabı geçiyor gözlerimin huzurundan. bir şey hissetmiyorum, gözlerim de mi yaşlı, anlamakta zorlanıyorum. içimin akordeonunun akordu bozuk, düğmeleri de eksik anlaşılıyorum. hoş bir kutu içinde hesabı getiriyor garson. tamamen kendimi bahşiş bırakmak istiyorum dünyadaki tüm barlara.