babam aradı, "senin adamlar bir bir ölüyor bak, şarapçılığın sonu bu," dedi. iki hafta önce.

evet merhaba, bu gece kitabın adı tam da yerini buldu. "uyumayın ulan." bunu senelerce önce dile getirmiştim. bana hâlâ manidar geliyor. tam benlik, tam keklik. iki hafta önce denizli'nin bir ilçesinin ücra bir köyüne derdime derman aramağa gittim. bence dert değildi ama ultrasonlar mr'lar öyle söylemediğinden hadi dedim arayayım. adam konum attı sağolsun ve ücra barajlardan, üzerine protesto yapılan adıgüzel hes'lerin yanından geçip buldum. adıgüzel hes'in yanında oraya devrilmiş bir otobüs cesedi duruyordu tekerlekleri havaya kalkmış. fotoğraf çekmekte bu kadar başarısız olmasam -yine de çektim- o fotoğraf kitaplara girerdi, çünkü o sahne öyle bir sahneydi. tel örgülerle çevrilmiş bir alanda, o tekerlekleri yüzüstü bırakıp derdime derman aramağa devam etmeğe gitmek bana dokundu ama yapacak bir şey yoktu. bu lafı çok seviyorum; "yapacak bir şey yok hakhan dayı." askerde duymuştum defalarca. askerlik anısı. askerliğim gönül akkor şarkıları gibi geçti, hayatımın kamuran akkor şarkıları gibi geçen kısmına ayrıca geleceğim.

bu blog saçma bir yer oldu farkındayım. ama benim için bir taraftan da iyi bir mecra. hiç kaybolmayacak gibi sanki. internete bir kere yazılan bir daha kaybolmaz derler. e ben de yazdım ondört yıldır buraya. kaybolmasa iyi bari. kitabın adında mutabıkız. beraber son kez tatile çıkacak mıyız?

o ilçenin o köyündeki adamın bir su bidonuna doldurup 'bu sana iyi gelecek' dediği karışım hakkaten iyi geldi galiba. içmeğe tekrar başladım. ferdi tayfur'un dediği gibi, her sabaha umut dolu adımlarla koşuyorum. sonra içmeğe başlayınca, -bu arada topal hakki öldü, veto öldü, hem de ardı ardına.- cenazede lafı döndü, "bizim balıkçılar birer birer gidiyor." dedi sarı, içip gelmişti cenazeye. topal hakki, adı 'hakkı' ama nüfusa 'hakki' diye kaydolmuş. anılırken de hakki denirdi, hatta topal hakki denirdi direkt. ben ortaokuldan liseye geçtiğim sene çalıştığım tatil köyünde karısıyla aynı yerde çalışıyor ve aynı servise biniyorduk. köye uğrayıp onu alıyor ve işyerimize koyuluyorduk. karısı serviste günahı boynuna biraz lakayıttı, hoşuma gitmiyordu tavırları. velhasıl sonradan topal hakki'yi aldattığı ortaya çıktı. hakki balıkçılık yapıyordu, ayrıldı karısından bu muhabbet çıkınca.
bir gece biz; benim okumamış versiyonum tayfun, eniştem, hakki ve veto (veliddin) ovada içmeğe meydan okuduk. sazlıklardan havalandık. kimimiz çadırda kimimiz bulduğu yerde yattık o gece. domuzlar geldi, tayfun'la ben ikimiz domuza çıktık. veto'nun uyurken dili boğazına kaçtı, nefessizlikten zor kurtardık. eniştem bunları görüp 'bir daha sizinle içeni siksinler' dedi. tayfun'la biz domuz vuramadan çamurlara bata bata geceyi kapattık. veto son zamanlarında çok nefes darlığı çekiyordu, koah hastasıydı, tayfun beni her çağırdığında davetleri geri çeviriyordum, eniştem zaten o dönem ettiği küfrün arkasındaydı, hakki de balıktan yeterince para kazanamadığı için beyin birine bedellik yapıyor, işlerini görüyor ve ekmeğini oradan çıkarıyordu, tayfun da içip içip düşüyor bir yerini kırıyordu. ben de bu adamlarla çıkınca ne yapacağımı kestiremediğimden zaten çok kısa süreli olan tatillerimde başka bir bahane buluyor ya da ortada görünmüyordum. velhasıl, babam beni uyardı, 'senin adamlar bak bir bir gidiyor' dedi bu haberleri verirken. en son suşi'nin yerinde içmiştik onlarla beraber, sanırım bir daha da içemeyeceğiz. suşi'nin de bir ayağı çukurda.

iskender öldü. ne bileyim, şairler hayattayken onlarla iki kelam etmedim dolayı üzülüyorum, ama şair sevmiyorum napayım. bu gecelerde öyle güzel yetmiyor ki içmek, her sabaha elimi alnıma götürerek geceden bakıp, sanırım bu sabah uyanamayacağım diye yatıyorum, ama her sabah da uyanıyorum, demek ki bu bir vesvese. bir taraftan da hoş. didem madak ben onu görmeden gittiği için çok üzgünüm. sami baydar için de öyle. ahmet erhan için de. iskender öldüğünde aklıma geldi bunlar. ben onu görmeden demişsem, adam olduğumdan değil, göremeden gittikleri için, iki satır yüzlerini yakından göremedim diye. bu yüzden sevdiğim şairleri görmek için elimden geleni yapmağa karar verdim bundan sonra. siz de beni görmek isterseniz elinizden geleni yapın, zira ben de eski şairlerdenim, zira son pişmanlık fayda etmiyor.

bu süre zor geçti. iptidai bir rahatsızlık ve ona aranan iptidai -primitif- çözümler. barajlar, hidroelektrik santralleri. topal hakki'nin ve veto'nun ardı ardına ölmesi. iki yakın arkadaşımın annelerin ölmesi, bir çok yakın arkadaşımın ablasının ölmesi. sonra şarkılar, mevsim geçişleri ve topallamalarımız. topallıyoruz.

bu yüzden, bu yüzden,
çok güzel cümleler kurasım var,
uyumayın ulan, sanki ben her gece erken yatıyorum diye erken uyuyor sayılıyormuşsam,
yakışıyor mu bu yaşta -üstelik yeni doğumgününü kutlamış- bir adama bütün bunlar,
datça'ya mı göçsek,
çok batıyor bana kapalı ve dar duvarlar havalar,
adalet ağaoğlu'nu sever misin? bir düğün gecesi ama daha da önemlisi ölmeye yatmak benim için önemli romanlarıdır.
bu geceler, bir düğün gecesi'nden mülhem yatıyorum.
do i move you?
çok güzel şarkılar var, ve kalp çarpıntılar ve sendromlar, "çok sevdik be abi."
derdimi sikeyim derdinin yanında,
doktor eski günlerine geri döndü.

ve elbet bir gün geri gelecek. görüşürsünüz.
hasan rifat'a da dedirttiği gibi, "babuş, arrivederci!"