bir daha dünyaya gelse idim, amerika'da bir italyan mafyası olarak yaşamak isterdim, dedim bugün iş arkadaşıma. o da, kısa ama güzel yaşamak isterdin yani, dedi. böyle düşünmemiştim aslında ama geçiştirmek için evet dedim geçtim. benim içimde bir türlü olamayan bir mafya var. bu yerli bir mafya da olabilirdi elbette ama olmadı, tercih meselesi değildi muhtemelen, o göt yoktu da denemez de vicdanım annem ve imkanlar arasında gittim geldim. yoksa yeterince film izlemiştim. fakat bu bende daha sonra şöyle bir etkiye yol açtı, bol bol bruce lee izleyip sokağa adam dövmeğe çıkan fakat sonra vicdanıyla bir anda başbaşa kalınca acıyıp vazgeçen ben, bol bol kadir inanır izleyip sokağa kötü adam dövmeğe çıkan ve ama kötü adamlara bile acıyan ben. bu bende şöyle bir etkiye yol açtı ki, izlediğim filmler beni ben yapıyor. bugün bunlardan bağımsız olarak ömrüm gözümün önünden filmler şeritleri gibi aktı. sürekli çocukluğundan yola çıkıp anlatan edebiyatçıları, çocukluğunu iğdiş edip bunu döken ve söken edebiyatçıları tiye alır, onları aşağılardım. fakat bugün aldığım bir haberle irkilişim, başta çocukluğumun ve bütün hayatımın en temel taşlarından olan birinin, yurtdışına taşınma kararımda en caydırıcı olabilecek birinin, şarabını döktü, ekmeğimizi çaldı. sonra ben tekrar düşünmeğe başladım. düşünmeğe başlayınca duramıyorum.