kaf dağ var

“Adem Babayla Havva Anamız cennetten kovuldu, ben kovulduğum yere bir daha gitmem. Sen cennette misin cehennemde misin? Herkes papağanlar gibi konuşsun, ben de hindi gibi düşeneyim. Herkes Ahmet, Ahmet, Mehmet, Mehmet desin, bu da düşünüyor desinler bana bakarak. Ben düşünmeyeyim de kim düşünsün? Herkes papağanlar gibi rengârenk olsun, ben de kırmızı bir ibik, kırmızı bir yürek çenemde dolaşayım. Dünyada her şeyle alay edersen akıl başta duruyor, yoksa ince düşündüğün zaman seninle alay ediyorlar.

-Ben ilk kez bir insanla konuşuyorum o da sensin.”

evdeki bütün sesleri kıstığın zaman alt kattan televizyon sesi geliyor, haberler haberler haberler. haberin var mı bundan, olan biten, uzaydaki son gelişmelerden. belki eşkıya otelinde andre mışkin, önce öksürük, ardından “bolşevikleri sevmem ama ...” diyor. bilmem. son günlerde tırnaklarım beyazlıyor, biliyorsun vitamin eksikliği demek idi ilk ve ortaokullar için türkçe konuşan sözlükte bu beyazlıklar, “haydar ediskun ve baha dürder” hazırlardı hatırlarım. unutmam.

“Çok uzakta kaldı benim olan ağaçlar”, dedi. “Tekrar onları görme gücünü bulabilir miyim mayıs ayında? Kuşlar geldiği zaman ve onlar...” “Belki de hiç bir şey hak edemem ben, anılardan başka.”