ama gündüzünde, işyerinden bir arkadaşımla buluştuk. "alayım seni ahretlik, denizkıyısına gidelim," dedi. olur dedim, işyeri münasebetlerine karşıyımdır genelde. onun arabası var. bindik, "ben bilmiyorum valla, yabancısıyım, suskun denizboyu martılar, eve yalnız dönüyorum ben de, alışamadım bu kente," dedim. anlamadı elbette. istediğin yere gidelim demek istedim yani.
"biraz midye alalım, ikişer de bira. ben araba kullanıcam biliyorsun, fazla içemem," dedi, olur verdim. o iki tane aldı, ben de birazcık daha fazla. araba kullanamıyor olmanın acısını çıkarmalıydım. bindik, izmir'in dışına çıktık, hep deniz kıyısında seyrettik. "seni çok güzel bir yere götüreceğim bak," dedi. merakla yolu izlemeye devam ettim. iki tarafında deniz olan, köprü gibi bir yolda seyrettik bir süre, ama yoldu bildiğin, denizi tam ortasından yaran bir yol. bunu bir yerden hatırlasan keşke. ben gördüğüm güzel yerleri hep biriyle düşlerim. yani çok mu beğendim, 'buraya onunla da gelelim' olurum hep, 'onu da getireyim, çok sever' olurum. o bazen olur, bazen olmaz. hem everybody hurts sometimes. sonra durduk, "burası sağdıç," dedi. harika dedim.
beş saat sonra eşi gelecekti ve onu havaalanından almaya yetişmek zorundaydı, o kadarlık vaktimiz vardı. biraları ve midyeleri açtık. "kaç gece kaç kere geldim buralara tek başıma kasalarca birayla," dedi. "hatta birinde devriye gezen polisler arabanın anahtarını alıp sabah geri bıraktılar," dedi. "kaç kere burda sabahlayıp işe geldim," dedi. o işe o şekilde geldiğinde henüz pek sohbetimiz yoktu ama ben de başka yerlerde sabahlayıp işe o şekilde gidiyordum. tam boşanma arefesinde geliyordu o an gittiğimiz yere biliyordum. ve onunla gidiyordu. biralarımız bitti.
beni şehrin işlek barlarından birinin oraya bıraktı. şimdi yeni eşini almaya gidiyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder