bu gece uyumasam mı dedim kendime. kendimi dinledim sonra. bu çıktı. bu gecenin akşamında çeşitli şeyler yaşadım hepiniz gibi. misal, işyerinden bi arkadaşın düğününe gittim. her işyerinin belli bir fiziksel engelli vatandaş çalıştırma koşulu olduğunu biliyorsunuz. bizimkindeki fiziksel engelli arkadaşlardan biri benim bölümümde, emir komuta zincirim altında ikamet ediyor. o arkadaş fiziksel engelliler derneğinden tanıştığı bir kızla evlendi bu akşam. gelin tekerlekli sandalyede geldi düğün salonuna ve sandalyesinde oynadı tüm kıvrak havalarda. dans edemedi. bu bir, dank. şükretmek bana göre değil, ama başka konularda anlaşabiliriz tanrım.

bu gece uyumasam mı amına koyim dedim kendime. düğün dönüşü beni kaldığım pansiyona bırakan arkadaşımın kızını aldım arabanın arkasında kucağıma. üçbuçuk yaşında, mışıl mışıl bir şey, kıvır kıvır saçları var. annesi yirmisekiz yaşında, kalbinde kronik ritm bozukluğu var ve bu aralar gitti gidecek. bu iki, dank. neye göre nasıl şükür.

sonra, arturo bandini kulağıma bir şeyler fısıldadı, hatta avi pardo'nun çevirisine göre aynen şöyle dedi: çok güzel bir geceydi, bir daha asla tekrarlanmayacak. bunu hatırlamayı geçen gün dunia'yla yaşadığım geceye borçluyum.

bu gece uyumasam mı